Dev kütleleriyle
Gelibolu’ya oturdu
Karabasan gibi kara ordular

Ve yüreği sallandı memleketimin
Düşman dayanmıştı kapıya
Bir kez daha savaşmak lazımdı
Ve dalgalanmak bir kez daha deniz gibi
Üzerimizden atmak için bu kiri

Fakat insanımız
Fakirdi, açtı, yorgundu, çıplaktı
Çıplaklığını bir karanlık örterdi
Ve çünkü askerlerimiz savaşın askerleriydi
Her biri bir harpten süzülüp gelmişlerdi

Bir duman yükseliyordu
Sönmüş bir ateşten farksız yüreğinden
Ve dağınıktı bir harp yeri kadar
Her birinin içi

Ama kim dinlerdi bunları
Bir kez daha dövüşmek lazımdı
Ve giderken cepheye hiçbiri sevmedi kendini

Ve yurdum insanı
Ezanına, ırzına, bozlağına
Vermek için canını inandı ölmeye
Ve bu destan böyle başladı.

Ve analar
Erlerini, oğullarını
Birer birer kaybeden
Yüreği kebap olan analar
Bir kez daha kına yaktılar kuzularına

Ve gelinler
Türküler yaktılar erlerine
Ve ağladılar gizli

Ve yaşlı, çaresiz babaların
Aktı gözyaşları gizli
Çaresizliklerine yandılar
Asker yaptılar dualarını
Ve memedler bir kez daha yollandılar

Ah memedim
Gelibolu’yu cennet mi sandın
Manzarasına vuruldun
Bülbüllerine kandın
Savaş ve şehit ol memedim
Cennete giden yoldasın

Ve savaştı memedim
Ruhuyla, kurşunla, süngüyle
Sıktı kurşun bulamayınca
Babasının gözyaşlarını, duasını
Üstelik açtı soğuktu yorgundu
Çıplaktı üşüyordu memedim
Bir karanlık örtüyordu üstünü
Gelibolu’nun ayazı yamandı
Üşüyordu askerim
Şehit olma sevdasıyla ısınıyordu

Ve imanını kanat yaptı memedim
Uçtu kaç yüz metreden düşman üstüne
Ve düşman eri
Türkler uçuyor dediler mektuplarında
Oysa tek fark
Onlara savaşmak değil ölmek emredilmişti
Ve öldüler bu vatan için bir kez daha
Gelenleri geri gönderdiler

Yedi düvel bükememişti bileğini memedimin
Ve dalgalandı al bayrağım şafaklarda
Ve bir hilal uğruna birçok güneş battı

Ey Çanakkale kalbi ülkemin
Sen atmaya devam et,
Biz sana akan kanız
Sen dağıt yurduma
Yolunda bin kez daha
Ölmeye hazırız